بسکه بی روی تو لبریز ندامت بوده ام

همچو دریا عضو عضو خویش بر هم سوده ام

از کف خاکستر من شعله جولانی مخواه

اخگری در دامن افسردگی آسوده ام

در خیالت حسرتی دارم به روی کار و بس

همچو دل یک صفحهٔ رنگ امید اندوده ام

سودها دارد زیان من که چون مینای می

هر چه از خود کاستم بر بیخودی افزوده ام

هیچکس حیرت نصیب لذت کلفت مباد

دوش هر کس زیر باری رفت من فرسوده ام

بسته ام چشم از خود و سیر دو عالم می کنم

این چه پرواز است یارب در پر نگشوده ام

نی به دنیا نسبتی دارم نه با عقبا رهی

ناامیدی در بغل چون کوشش بیهوده ام

گر چه قطع وادی امیدگامی هم نداشت

حسرت آگاهست از راهی که من پیموده ام

در عدم هم شغل مشت خاکم از خود رفتن است

تا کجا منزل کند گرد هوا آلوده ام

نیست باکم بیدل از درد خمار عافیت

صندلی در پرده دارد دست بر هم سوده ام